Allereerst wil ik aangeven dat ik dit bericht deel, in de hoop dat ik andere kan inspireren mbt vergeven van een dierbare of het lang geen contact hebben gehad met iemand in je omgeving. Voor je het weet is de persoon er nm écht niet meer en dan heb je geen andere keuze... ik neem je mee in mijn verhaal... Dit verhaal is echt héél persoonlijk, maar voelde dat ik dit wilde delen met jullie.. al komt er maar 1 persoon tot een ander inzicht, dat is voor mij al voldoende ❤️...
Oktober 2018 heb ik jullie meegenomen in de onverwachte ontmoeting met mijn vader, na 18 jaar geen contact te hebben gehad. Hij leefde al meer dan 15 jaar op straat, maar echt op straat of in een tunnel, bankje in een park.. slik. Ja, dat is mijn papa en ik schaam mij er niet voor. Hij heeft daar bewust voor gekozen zegt hij en zijn begeleider heeft dit bevestigd.
Dat ik hem toen onverwachts tegen ben gekomen, de moed had om hem aan te spreken, ben ik enorm dankbaar voor! Vorige week was ik pas zover om hem een vergevingsbrief te schrijven en heb dit gedeeld via social media.
Ik wilde hem deze brief fysiek overhandigen, maar dat gaat niet meer... hij is er niet meer... f#ck zeg... waarom, waarom nu, waarom...
Ik sta voor de kledingkast!
Wat ga ik aantrekken met je afscheid vraag ik mij af? Althans dit voelt voor mij als afscheid wat ik vandaag, woensdag 6 november, voor mijn gevoel van je ga nemen. Samen met Daan, Peter, je broer Kees en neef Paul, gaan we naar het mortuarium om verdere details te horen over je. Je bent nm op donderdag 26 september al overleden, ruim een maand geleden 😢.
Dit kreeg ik dinsdagavond 5 november telefonisch te horen van Angela, waarvoor ik enorm dankbaar ben, anders had ik het voorlopig nog steeds niet geweten!
Angela kon het nm niet loslaten dat niemand zich gemeld had bij je overlijden. Ze zag mijn bericht vorige week op social media (toeval bestaat niet), waarin ik deelde dat ik een vergevingsbrief had geschreven voor je en deze wilde overhandigen als ik je tegen zou komen.
Ik wist nm dat je al meer dan 15 jaar op straat leefde... en waar je uit hing zou ik zo achterkomen, als ik de andere mensen die op straat leven zou aanspreken... zodat ik je deze brief zelf kon overhandigen... dacht ik...
En dan...
dan krijg je onverwachts telefoon dat dit niet meer gaat..
Het kan niet meer pap, je bent er niet meer! Hoezo dan, waarom nu?
Helemaal alleen ben je gestorven, dat vind ik moeilijk om te horen.... helemaal alleen... de tranen rollen over mijn wangen..
De mensen van het mortuarium hebben je kleding gewassen en netjes aangekleed. Ze hebben je gelukkig een waardig afscheid gegeven.
Dit had niet mogen gebeuren, geen vrienden of familie om je heen, ook niet het proces ervoor... dat verdien je echt niet. Dit raakt mij enorm!
Ik vraag mezelf af bij het uitzoeken van mijn kleding voor je afscheid; wat zou je mooi vinden?
Ik realiseer me dat ik dat niet weet en barst in tranen uit. Ik realiseer me dat ik helemaal niets, maar écht helemaal niets van je weet... en die... die komt binnen...ik zak door mijn knieën... waarna wederom de tranen over mijn wangen rollen.
Je bent er niet meer, ik kan je niets meer vragen en wilde nog zoveel delen met je pap. Ik wilde je laten weten je te vergeven na 20 jaar en vanuit daar de vader-dochter band weer op bouwen. EN ik wilde je uitnodigen met kerst, je warm welkom te laten voelen en dat je er mag zijn om de persoon die je bent. Want ik ben je dochter en daar ben ik zo trots op.
Ik keek ernaar uit om je dit te vertellen!
Het is écht oneerlijk en dit verdien je niet. Niemand die bij je afscheid was, helemaal alleen gestorven. Dat is onmenselijk en ook niet te bevatten.
Wat voel ik? Ik voel verdriet, verdoofd, ongeloof en de vraag; waarom, waarom nu?
Ik merk dat ik van het vergevingsproces direct over ga naar het rouwproces, zonder afscheid te nemen van je fysieke lichaam, ik heb alleen wat as en een tas vol met kleren wat je enige bezit was.
Ik besef me dat ik geen andere keuze heb, dan bewust en meteen het proces van rouwen aan te gaan. Ik heb hierin gewoonweg geen andere keuze! En dat... dat voelt pittig, héél verdrietig en oneerlijk voor jou en mij.
Het voelt alsof er iets niet opgelost is!
Ik had de band weer op willen pakken na 20 jaar pap! Ik had er alles aan gedaan om je te zoeken en de brief persoonlijk te overhandigen, ook zodat ik je persoonlijk uit kon nodigen voor 1e kerstdag dit jaar. We vonden het een mooie kerstgedachte om weer nader tot elkaar te komen en je een warm welkom te laten ervaren. Daarbuiten mag natuurlijk niemand alleen zijn met kerst!
En nu? Het voelt als een pittige en heftige periode, welke ik tegemoet zal gaan.
Ik ga mijn vergevingsbrief afmaken, maar dan met het proces van rouwen. In deze brief zal ik meenemen wat het met mij doet, nu ik niets meer met je kan delen... Bizar voelt ook dat ik geen afscheid kan nemen van je fysieke lichaam, straks heb ik alleen wat as... pppfff!
Hoe.... hoe moet ik dat doen dan?
Ik ga de komende tijd bewust stilstaan dat je er niet meer bent. Ik laat het verdriet toe, alle emoties en gevoelens die daarbij horen.. want die mogen er zijn. Ik ga het aan... Ik stop het niet meer in mijn rugzak, dat wil ik niet meer...
En ja... dit voelt ontzettend heftig momenteel.
Op 6 november 1991 heb je het ouderlijk huis verlaten in de Blaak. Dat voelde als een soort van afscheid, puur omdat we niet meer als gezin in 1 huis zouden wonen.
Op 6 november 2019 heb ik definitief afscheid van je genomen bij het mortuarium. Exact op dezelfde dag, 28 jaar later, waarom? Waarom nu? Waarom pap? Waarom... 🙏🏼🙏🏼
Van het verhaal hierboven is geen woord gelogen. Het is mijn gevoel, welke ik altijd goed kan verwoorden volgens mij...
Ik hoop dat ik iemand kan inspireren om andere stappen te zetten als je iemand bewust lang niet gesproken hebt of zou willen vergeven...
dit allemaal voordat het te laat is, maar dan bedoel ik écht te laat en je geen andere keuze meer hebt...😢
Reactie plaatsen
Reacties